| English | Français | Nederlands | Deutsch | Español |

Twee maanden geleden publiceerden we hier een oproep voor een internationale bijeenkomst in Koerdistan, ondertekend door “Militanten in Koerdistan, Irak” in verband met de toename en verheviging van de klassestrijd in de regio van het Midden-Oosten en in het bijzonder in Irak en Iran.

Het is echter één ding om materiaal van militante groeperingen te vertalen als een praktische taak om samen de proletarische gemeenschap van strijd en kritiek te ontwikkelen, een ander ding is om het volledig eens (of niet) te zijn over de inhoud van de tekst.

Sindsdien is er een [niet gepubliceerde; vertaler] internationale discussie ontstaan over en rond deze oproep. De volgende regels zijn een weerspiegeling van deze discussie, die ook de basis vormde voor de ontwikkeling van onze kritiek op de tekst.

Toen we deze oproep ontvingen, beschouwden we het als een initiatief van onze klasse, een militante poging om ons te centraliseren en proletarische directe actie in het Midden-Oosten te centraliseren, ook al voldoet het misschien niet aan al onze criteria, ook al zouden we het niet op deze manier hebben geschreven, ook al blijven de stappen in die richting en vele punten onopgelost of onduidelijk, zelfs zeer vaag, en vereisen een verdieping, een verduidelijking…

De klassenstrijd in de regio is sinds deze laatste jaren en maanden steeds intensiever geworden: demonstraties, rellen, bezettingen, het in brand steken van regeringsgebouwen en gebouwen van milities, de zelfbewapening van het proletariaat, de reorganisatie van de proletarische krachten… strijd tegen de uitbuiting en de wereldwijde dictatuur van de waarde die verhindert dat de dictatuur van menselijke behoeften zich ontwikkelt en vestigt.

Het lijkt dan ook logisch dat de lokale proletarische groepen zich proberen te organiseren, onze klassenassociatie tot ontwikkeling brengen en hun activiteiten delen en centraliseren, niet alleen in het kader van een nationale staat, maar (wat belangrijk is) ook internationaal. We kunnen dergelijke pogingen, die van cruciaal belang zijn voor de voortzetting, ontwikkeling en verspreiding van de klassestrijd, alleen maar toejuichen als ze voortkomen uit de lokale realiteit van de klassestrijd, zoals het geval is in Irak.

Zonder in de val te lopen van een overdaad aan optimisme en overwaardering, wilden we dit initiatief niet van de hand wijzen (en er is nooit enige vraag geweest om het af te wijzen), wat ons zou hebben doen wegzakken in een onverantwoordelijke onverschilligheid en neiging tot liquidatie of in zelfgenoegzaamheid… Gisteren, vandaag en morgen waren, zijn communisten geconfronteerd geweest, en zullen ze nog steeds geconfronteerd worden met tientallen, honderden initiatieven met weinig duidelijke criteria, met wazige en ontwijkende perspectieven, waarvan het nodig is geweest, en nog steeds nodig is dat de meest vastberaden elementen van het proletariaat in de strijd richting geven, ophelderen, verdiepen, coördineren, centraliseren… om het contrarevolutionaire vergif uit onze gelederen te verwijderen…

Van oudsher zijn de communisten (en we dringen er hier nogmaals op aan dat de formele naam die we onszelf geven geen garantie is, noch het meest beslissende element in de ontwikkeling van onze strijd), dus de communisten hebben altijd hard moeten strijden om kritiek te leveren, elke sociaaldemocratische tendens die binnendringt in onze strijd, onze militante structuren, in onze teksten, oproepen, manifesten… als een vergif dat ze te ontdoet van hun subversieve inhoud en ze afleidt van hun uiteindelijke doel: de afschaffing van de loonarbeid en daarmee van het kapitaal (en omgekeerd), van de huidige stand van zaken en zijn staat…

Dit zijn in wezen de redenen waarom we besloten hebben om de oproep te publiceren en te verspreiden.

Maar aan de andere kant waren en zijn we ons uiteraard bewust van de belangrijke zwakke punten in deze oproep.

Het is met name het gebrek aan duidelijke criteria voor mogelijke deelnemers. Een internationale en internationalistische bijeenkomst is geen open debat (een conferentie) waar alles besproken en ter discussie gesteld kan worden! Als het onderwerp van de internationale bijeenkomst zou moeten zijn om belangrijke vragen te bespreken zoals hoe we de proletarische krachten kunnen centraliseren, hoe we de wapens tegen onze eigen bourgeoisie kunnen keren, hoe we van een oorlog tussen burgerlijke fracties een burgeroorlog [tussen proletariaat en bourgeoisie; vertaler] kunnen maken…, dan is het noodzakelijk om te verduidelijken met wie we ons willen centraliseren en op welke grondslag. Wie beschouwen wij als revolutionair, internationalistisch, communistisch? Degenen die het claimen of degenen wier praktijk het bewijst? Wij geloven dat een internationalistische discussie alleen kan worden gevoerd met die groepen die de basis van de communistische standpunten delen – internationalisme, revolutionair defaitisme, tegen loonarbeid, tegen de staat, tegen het kapitaal…

We moeten ook een soort fetisjisme van gewapende strijd weigeren, zoals het in de oproep naar voren komt. Als we aandringen op het feit dat het proletariaat zich moet bewapenen, als de situatie in Koerdistan dit tot een pure overlevingsnoodzaak voor de proletariërs maakt, kunnen we nauwelijks enige vorm van militie of eenheden ter zelfverdediging als zodanig goedpraten of verdedigen, noch kunnen we het op zichzelf staand beschouwen als een kwalitatieve sprong in de klassenstrijd. Gewapende strijd is als zodanig niet revolutionair. Gewapende strijd kan alleen revolutionair zijn als gevolg van een revolutionaire sociale praktijk van het proletariaat. En het is deze sociale praktijk die de vormen van de (gewapende) strijd bepaalt. Wat het verschil maakt tussen elke gewapende kerngroep en het rode leger is de inhoud ervan – de klasse-inhoud, het proletarische programma dat erdoor wordt gehanteerd.

We willen ook aandringen op kritiek van het gradualisme in het begrijpen van de klassenstrijd dat in de oproep verschijnt. We willen er hier op wijzen dat de klassenstrijd zich niet geleidelijk ontwikkelt – van kleine demonstratie tot de opstand, van een kleine proletarische groep tot het proletariaat dat wereldwijd georganiseerd is als een partij. Deze ontwikkeling zal zich niet geleidelijk ontwikkelen, maar integendeel via reeksen van organisatorische breuken, programmatische verduidelijkingen die onvermijdelijk gewelddadige vormen zullen aannemen. Communisten zijn niet trouw aan welke organisatie, groepering of partij dan ook, ze zijn alleen trouw aan het communistische programma en als de gegeven structuur ervan afwijkt, moeten communisten deze niet alleen verlaten, maar zich erbuiten en ertegenover organiseren. Weer eens is het de revolutionaire inhoud die de boventoon voert.

We twijfelen er niet aan dat de proletarische activiteiten in de regio Koerdistan gecentraliseerd moeten worden. Maar er is natuurlijk ook de vraag naar de haalbaarheid van zo’n internationale bijeenkomst, vooral wat betreft de veiligheid van de deelnemende militanten. Zijn de kameraden “Militanten in Koerdistan, Irak” in staat om een dergelijke verantwoordelijkheid op zich te nemen in een regio vol met militairen en geheime diensten van alle mogelijke schakeringen?

Wanneer een debat over deze vragen zich ontwikkelt in het internationalistische milieu, wanneer er pogingen tot opheldering van bovengenoemde problemen worden ondernomen, moeten we toegeven, dat er niet veel antwoorden worden gegeven door de “Militanten in Koerdistan, Irak”. Is dat te wijten aan harde repressie of technische problemen? Of hebben we ons vergist toen we hun oproep serieus namen?

Wat het antwoord ook zal zijn, het verandert niets aan het feit dat de communisten zich moeten blijven bezighouden met decentralisatie van directe actie, van lokale en regionale initiatieven, van de hergroepering van militante krachten en pogingen om de strijd uit te breiden, aan de ene kant, en “politieke”, programmatisch, centralisatie door middel van duidelijke centrale richtlijnen die het te bereiken algemene doel bepalen en de te vernietigen vijand definiëren, aan de andere kant… Dat wil zeggen centralisatie en decentralisatie, niet als een tegenstrijdigheid, maar als onderdeel van hetzelfde proces, dezelfde beweging, in Koerdistan, over de hele wereld.

Klassenoorlog – 24/10/2018.

Vertaling uit het Engels naar het Nederlands: F.C., 28 oktober 2018