| Español | Français | English | Deutsch | Nederlands |
Bron in het Spaans: https://barbaria.net/2023/03/21/francia-grecia-reino-unido-proletarios-de-todo-el-mundo-quememos-el-capitalismo/
De protesten in Frankrijk tegen de verhoging van de pensioenleeftijd tot 64 jaar zijn geleid, georganiseerd en geleid door de Franse vakbonden die intersyndicaal [samenwerking van staatserkende vakbonden] en dus vakbondsmatig georganiseerd zijn, dat wil zeggen als brandweerlieden en brandblussers van de klassenstrijd: door middel van stakingen van één dag per week (waarbij stakingen van onbepaalde duur worden vermeden), door het weigeren van arbeidersbijeenkomsten of wegblokkades. De vakbonden verzetten zich altijd tegen de zelforganisatie en de veralgemening van de strijd van de proletariërs. Het is een les die een minderheid van proletariërs uit eigen ervaring leert, die deze dagen in Frankrijk stakingen ontketenen zonder controle van de vakbonden. Zo ontplofte vorige week de woede in de straten van de grote steden van Frankrijk: de pensioenhervorming, die voor de arbeiders van Frankrijk onontbeerlijk was om hun directe uitbuiting te verlengen, was de ontsteker van een hele opgekropte woede, die door de arbeidersklasse overal ter wereld is opgebouwd. Parijs brandt, Nantes brandt… Vuur is niet genoeg om de vlammen te doven van de oneindige aanvallen en vernederingen die we dagelijks ondergaan door een systeem waarvoor we niet meer zijn dan handelswaar en kanonnenvoer. Vuur is niet genoeg, we hebben meer nodig. Maar dat vuur loopt vooruit op wat wij als proletariërs nog steeds niet massaal en eensgezind kunnen uitdrukken in woorden, in vergaderingen, als klasse. Woede is niet genoeg, we hebben organisatie nodig, om onze posities, ons programma te herstellen. Want deze momenten van virus, van crisis, van oorlog, van ellende, zijn ook momenten waarop de communistische revolutie met steeds meer kracht zal verschijnen als het enig mogelijke en realistische perspectief.
Dit is de zoveelste aanval op de arbeiders in Frankrijk, niet de ernstigste, zeker niet de laatste. De bourgeoisie wil via haar staat de kosten van de pensioenen drukken door de pensioenleeftijd te verlengen, een pensioen dat voor veel arbeiders (precaire, ongeregistreerde, huishoudelijke…) altijd een wensdroom is, was. Het heeft iets symbolisch, de verhoging van de zin om te werken (als opperste totem van uitbuiting) doet de woede exploderen, zelfs van hen die nooit het “recht” zullen hebben om met pensioen te gaan.
Te vaak beweegt het proletariaat zich met een helderziendheid die het nog niet rationeel kan uitdrukken, door een impuls, door dezelfde behoefte die zich materialiseert in woede. Het was niet de eerste aanval en het zal niet de laatste zijn, het is niet in Frankrijk, het is niet voor de Franse arbeiders, het is over de hele wereld, het is voor alle proletariërs.
We zijn nooit opgehouden met vechten, zelfs niet als de omstandigheden niet gunstig waren, we zijn nooit opgehouden met vechten als uitgebuite klasse, te vaak hebben we geen andere keuze. En toch komen we uit een lange historische contrarevolutie van 100 jaar. Wij leven de laatste jaren in een amfibische situatie, een scharniertijd, waarin onze klasse strijdt ter verdediging van haar menselijke behoeften. Strijd die een neiging tot sociale polarisatie uitdrukt, product van een wereld, die van het kapitaal, die uitgeput is en alleen nog maar een aanval kan doen op onze levensomstandigheden als proletariërs: strijd in Chili, Kazachstan, Sri Lanka, Iran… om enkele van de laatste te noemen. Hieraan moeten we de reeks wilde stakingen in het Verenigd Koninkrijk van de laatste 9 maanden toevoegen, de mobilisaties van de jeugd in Griekenland[i]. Op verschillende manieren geven ze allemaal uitdrukking aan de afwijzing van de opgedrongen wereld van de handelswaar, een wereld die zichzelf bevestigt bij elke aanval op onze levensomstandigheden en onze noodzaak om tegen haar ellende te strijden opnieuw bevestigt.
De historische en internationale omstandigheden zijn op dit moment verschrikkelijk: nog steeds onder de lange schaduw van Covid, de imperialistische oorlog in Oekraïne, die het kapitalistische debacle en zijn eeuwige historische crisis komt verergeren, de brute prijsstijging, gekoppeld aan een spoor van maatregelen die de levensomstandigheden van de armsten nog verder ondermijnen. Daar komen nog problemen bij die nooit zijn opgelost (winstgevende problemen), zoals de migratie van honderdduizenden arbeiders die ellende en oorlog ontvluchten en op muren en knuppels stuiten, en nog meer ellende als ze die overwinnen.
En het is deze verschrikkelijke toestand, deze internationale situatie, waarin we hoop vinden. We leven in een historisch moment waarin een vonk de wereld kan gaan ontsteken, omdat al deze opstanden en strijd elkaar in de ogen kunnen gaan kijken, als onderdeel van hetzelfde project, van dezelfde menselijke behoefte om zich aan ellende en oorlog te ontworstelen.
Noch in Frankrijk, noch in het Verenigd Koninkrijk, noch in Griekenland komt vandaag een revolutie naar voren. Het zijn bovendien bewegingen waarin de politieke en vakbondsvertegenwoordiging van links van het kapitaal zeer sterk is. Er wordt een antwoord geformuleerd op de voortdurende agressie, een noodzakelijk antwoord op de maatregelen van het kapitaal dat ons van het leven berooft. Een fundamentele tegenstelling wordt uitgedrukt: het kapitaal kan alleen overleven ten koste van ons, en wij kunnen alleen leven door het kapitaal te vernietigen.
Onmiddellijke reacties tegen bezuinigingen en crisismaatregelen zijn automatisch en noodzakelijk, door onmiddellijke strijd kunnen we ons vormen, ons verenigen, bewustzijn en vertrouwen winnen en, ja, we kunnen bepaalde maatregelen tegenhouden, maar we moeten weten dat elke gedeeltelijke overwinning slechts het onvermijdelijke uitstelt: het opleggen van de belangen van het kapitaal boven de menselijke behoeften. Om deze wreedheid te stoppen moeten we verder gaan, we moeten het hele systeem ter discussie stellen.
Bij de recente mobilisaties in Griekenland uit protest tegen het treinongeluk waarbij meer dan vijftig proletariërs om het leven kwamen, riepen de demonstranten: “jullie zijn moordenaars, jullie zijn hypocrieten, het systeem dat jullie hebben georganiseerd neemt ons leven”, en ze waren zich er terecht diep van bewust dat dit systeem is georganiseerd om ons leven te nemen, en de enige redding is om het te beëindigen.
Het proletariaat heeft een lange weg te gaan om zijn historisch programma, met zijn revolutionair vermogen, opnieuw te ontdekken, een weg die begon sinds de eerste mens in opstand kwam tegen macht en uitbuiting. Maar het is een weg die het kapitalisme vandaag voor ons plaveit, door de voorwaarden te scheppen die onze strijd onvermijdelijk maken, dat betekent niet dat het het ons gemakkelijk maakt, het betekent dat het niet anders kan, zijn brute ontwikkeling, maakt het voor ons onontbeerlijk om te strijden.
En op die weg komen we allerlei soorten politie tegen die zullen proberen ons tegen te houden, ons in elkaar te slaan, ons te overtuigen van wat het beste voor ons is, ons te heroriënteren. Geüniformeerde agenten, vakbondsagenten, politieke agenten van elke kleur, psychologische agenten, democratische agenten… allemaal zijn ze vastbesloten om hun werk te doen, om de kont te redden van een systeem dat (excrementeel) water laat.
Tegen al deze agenten moeten we onze wapens weer terughalen, de wapens die we door de historische strijd hebben gesmeed:
Proletarisch internationalisme, waar ook ter wereld, als we vechten, doen we dat als dezelfde klasse, en overwinnen we elke nationale verdeling die alleen onze beulen ten goede komt.
Proletarische autonomie. De leiding van de strijd ligt bij de proletariërs zelf, buiten en tegen elke organisatie die ons probeert in te lijsten. We vechten onafhankelijk, voor onszelf.
Zelforganisatie, het creëren van onze eigen organisatie en ruimtes voor strijd, debat en reflectie. Onze massale machtsorganen als klasse en onze voorhoede-organisatie die de revolutionaire minderheden samenbrengt.
Eenheid boven elke scheiding opgelegd door de categorieën van het kapitaal: ongeacht leeftijd, werk, werkloosheid, student of gepensioneerde, man of vrouw, jong of oud… we zijn dezelfde klasse die dezelfde behoefte uitdrukt: het overwinnen van de wereld van uitbuiting, het vestigen van een werkelijk menselijke samenleving.
De uitbreiding van de strijd buiten de arbeidssectoren, buurten, steden, naties. De uitbreiding van de strijd onder het motto dat alle strijd deel uitmaakt van dezelfde strijd en dat alle strijd nodig is om de strijd voort te zetten, om te winnen.
Solidariteit is geen mooi woord, het is een geladen wapen.
Met verschillende intensiteiten en nog met een lange weg te gaan, maar Frankrijk, Verenigd Koninkrijk, Griekenland… branden al… en wij begroeten die vuren, niet om wat ze branden, maar omdat ze historisch gezien een vonk onder duizenden zijn, die vroeg of laat hun grenzen zullen overwinnen en de wereld van hoop en revolutie zullen ontsteken.
Voor het communisme
[i] Wij maken van deze gelegenheid gebruik om de “hoodies” van Exarchia te groeten die Varoufakis, de voorlaatste linkse slapjanus van de bourgeoisie, in het gezicht schopten en wij moedigen aan dat deze voorbeelden zich verspreiden.
Nederlandse vertaling: https://arbeidersstemmen.wordpress.com/2023/03/27/brandt-frankrijk/
